Cumartesi Anneleri/İnsanları, gözaltında kaybedilen ve katledilen yakınlarının akıbetini sormak ve faillerin yargılanması talebiyle 1005’inci kez Galatasaray Meydanı’nda bir araya geldi. Ellerinde kayıp yakınlarının fotoğrafları ve karanfiller bulunan Cumartesi Anneleri/İnsanları, bu haftaki eylemde, 1994 yılında gözaltına alınıp işkence edildikten sonra kaybettirilen Abdulvahap Ateş’in akıbetini sordu.
Cumartesi Anneleri/İnsanları adına basın metnini İHD İstanbul Şube Sekreteri Oya Ersoy okudu.
Meydanın kapatılmasına tepki gösteren Ersoy “Galatasaray Meydanı yerine, polis bariyerlerinin önündeyiz. Hiç şüphe yok ki kontrolsüz, denetim dışı bir yetki kullanımı ile karşı karşıyayız” ifadelerini kullandı.
Abdulvahap Ateş’in Mardin Kızıltepe’de askerler tarafından ağabeyi ile birlikte gözaltına alınıp işkence ile sorgulandıktan sonra bir daha haber alınamadığını belirten Ersoy, sözlerini şöyle sürdürdü: “Olaydan 3 gün sonra, Kızıltepe civarında bir çatışma olduğu ve iki örgüt mensubunun öldürüldüğü haberi duyuldu. Ancak jandarma eşliğinde öldürülen kişileri traktörle taşıyan Katarlı Köyü muhtarı ve defin işlemini yapan mezarlık görevlisi, öldürülen kişilerin üzerinde günlük giysiler bulunan sivil insanlar olduğunu belirtiyordu. Ailesi tüm çabalarına rağmen Abdulvahap’ın bu kişilerden biri olup olmadığını öğrenemedi. 24 yaşındaki köy bekçisi Abdulvahap Ateş’ten bir daha haber alınamadı.”
Ailenin tüm hukuki girişimlerinin yanıtsız kaldığını ve 19 sene sonrasında açılabilen davada sorumlular hakkında beraat kararı verildiğini anımsatan Ersoy, “Ateş Ailesi, 30 yıldır evlatlarının başına gelenleri öğrenemedi. Adaletin sağlanması talepleri karşılanmadı. Hakikatin üzeri yargı yoluyla örtüldü. Kaç yıl geçerse geçsin Abdulvahap Ateş için, tüm kayıplarımız için adalet istemekten; devletin evrensel hukuk normları içinde hareket etmek zorunda olduğunu hatırlatmaktan vazgeçmeyeceğiz” diye konuştu.
Ardından Abduvahap Ateş’in kardeşi Ömer Ateş’in mektubu Sebla Arcan tarafından okundu. Kardeşinin en azından bir mezarı olmasını istediklerini belirtilen Ateş’in mektubunda şu ifadeler yer aldı: “Henüz 24 yaşındayken bizlerde kopartılan kardeşimizin başına neler geldiğini bilmek, onu bulmak, annemizin 30 yıldır hiç azalmayan acısını hafifletmek istiyoruz. Biz kayıp yakınları nerede olursak olalım Galatasaray bizim de kayıplarımızın fotoğraflarının taşındığı, adlarının anıldığı yerdir. Değerli Cumartesi Anneleri, bizim de kalbimiz her Cumartesi sizlerle birlikte Galatasaray’dadır.”
Eylem karanfillerin kayıplar için meydana bırakılması ile son buldu.
