İşçi sınıfı, 28 Eylül 2018 tarihinde Yeni Delhi’de düzenlenen Ulusal İşçi Sözleşmesi’nin kararını takiben 8-9 Ocak 2019 tarihlerinde benzeri görülmemiş bir Hindistan grevi gerçekleştirdi. İşçiler, halk karşıtı Modi rejiminin anti-emekçi, üretici köylü ve halk karşıtı politikalarına, sıradan insanları yok sayan politikalara, kitleleri baş döndürücü ve çürüyen bir yoksulluk ve ekonomik yıkıma sürükleyen politikalara karşı vuruyorlar.
İşçi sınıfının en önemli taleplerinden bazıları şunlardır: 1926 Tarihli İş Kanunu ve Sendikalar Yasası’nda işçi karşıtı değişikliklerin hurdaya çıkarılması; sözleşmeli işgücü sisteminin dağıtılması ve böylelikle işçilerin sömürülmesi, kamu kesimi birimlerinin ranta açılması yoluyla kamu parasının yağmalanmasına son verilmesi; çalışanlar için asgari ücretlerin derhal uygulanması ve tüm insan karşıtı politikaların hurdaya çıkarılması. 8-9 Ocak işçi grevi, Modi rejimine karşı taleplere katılan ve aynı zamanda ülkenin farklı bölgelerinde grevi izleyecek olan üretici köylülerden dayanışma desteği aldı.
10 merkezi sendika (CTU) tarafından verilen bu iki günlük grev kararı, Modi hükümetinin 1926 Tarihli İş Kanunu ve 1926 Tarihli Sendikalar Yasası’nda önerilen değişiklikleri reddetmesinin ardından geldi. Sömürge dönemi, her zamankinden daha gericidir ve işçi sınıfından patronlarla daha iyi bir anlaşma, düzenleme ve müzakere etme hakkını elinden alır. Sadece RSS üyesi olan İKM, konuyla ilgili hükümette duruyor ve din ve bağnazlığın duygusal etkisini kullanarak, etkisi altındaki çok sayıda işçinin bu büyük mücadeleye katılmasını engelliyor ve Hindistan hükümdarlarının emriyle grevleri kırıp grevcilere saldırmakta kullanıyor.
10 CTU, Modi hükümetinin işçilerin haklarına saldırısına karşı 2 Eylül 2015 ve 2 Eylül 2016 tarihlerinde iki grev yapmıştı. Bu grevlerin ardından, 9-10-11 Kasım 2017 tarihlerinde Yeni Delhi’de parlamentonun dışında üç günlük bir “Mahapadav” düzenlendi. Bu “Mahapadav”ı 17 Ocak 2018’de sekiz milyondan fazla Anganwadi-Asha-Mid Day Meal işçi ve diğer şema işçileri tarafından yapılan büyük bir grev izledi. 45. Hint Çalışma Konferansı’nın oybirliği ile ilgili tavsiyelerinin düzenlenmesi ve uygulanmasını istediler, yani onların “işçi” statüsü ve sosyal güvenlik haklarının tanınmasını…
(…) BJP, kurumsal ustalarının arzusunu ve açgözlülüğünü gidermek, 1926 Tarihli İş Kanunu ve Sendikalar Yasası değişikliklerini yürürlüğe koymak için taş döşenmemiş herhangi bir taş bırakmamaktadır. Değişiklikler, sendikalaşma hakkını gasp edecektir. İşçilerin çoğunluğunun bulunduğu işletmelerin büyük bir kısmında sendikalaşma neredeyse imkansızdır. Zaten neoliberal ekonomik düzen ve Dünya Bankası ile IMF’nin reçetesiyle birlikte, Hindistan devleti, Rajiv Gandhi hükümetinin GATT’yi imzalamasından bu yana işçi sınıfına bir dizi saldırı başlatmıştı.
Özel Ekonomik Bölgelerin ortaya çıkması, Yazılım Teknoloji Parkları’nın kurulması, ihracat bölgeleri, yeşil alan ve kahverengi alan projeleri oluşturulması sayesinde Hindistan egemen sınıfları, milyonlarca işçi ve hizmet sektörünün çalışanlarından birleşme, örgütlenme ve pazarlık yapma hakkını yakaladı. Milyonlarca sözleşmeli işçi, Yeni Delhi, Noida, Gurgaon, Ahmedabad, Surat, Mumbai, Navi Mumbai, Bengaluru, Chennai, Hyderabad, Kolkata, vb. şehirlerde yetersiz bir ücret için köle gibi çalışmaktadır. Milyonlarca hizmet sektörü çalışanı hala istihdam edilmemektedir. Asgari maaş ve hayatlarını saf yoksulluk içinde yaşıyorlar.
Birlik, örgütlenme ve pazarlık yapma hakkını elinden alarak, güvenli işler, maaş/ücretler, emeklilik sonrası sosyal haklar, tıbbi masraflar vb. kavramlarını ortadan kaldırarak Modi rejimi, fakirlere karşı tam ölçekli bir ekonomik savaş başlatıyor. Hindistan Ekonomi İzleme Merkezi’nin hazırladığı rapor, işsizlik oranının 2018’de yüzde 7,38’e, 2018’de yüzde 6,62’den ve Aralık 2017’de yüzde 4,78’e yükseldiğini gösteriyor. 2016 yılının eylül ayından bu yana 27 ayda en yüksek işsizlik oranı yüzde 8,46’nın üzerinde gerçekleşti.
Daha fazla “emek reformu” bahanesi ile daha fazla iş yaratılacağı iddia ediliyordu. Bu neo-liberal ekonominin savunucularının on yıllardan bu yana pazarlık ettiği bir klişe. Aslında, bahsettikleri “işgücü reformu”, bir avuç dolusu şirketi, sülük süper zengin hissedarlarını ve C düzeyindeki yöneticileri zenginleştirmek için emek sömürüsünün yoğunlaştırılmasıdır. İşler, teknoloji yoğun yatırımlar, büyük çaplı işten çıkarmalar, işçi sınıfının herhangi bir yanıltması ve aşırı sömürüsüz bir “işe alma ve yangın” politikasının benimsenmesi tarafından elden geçirildi.
İşçi sınıfı düşmanlarının çabalarını yok etmek, işçi sınıfının saflarındaki çürüklerini açığa çıkarmak ve tecrit etmek, kitlesel halkın Hindutva faşizmine ve patron yanlısı politikalarına karşı mücadelesini için 8-9 Ocak 2019 tarihlerinde ülke çapında iki günlük grevi bir araya getirip başarılı kıldılar.
Modi rejimi işçi sınıfını alt edemez, aksine tüm Hindutva faşist kampı ve onların kurumsal feodal ustaları ile birlikte işçilerin, köylülerin ve geniş halk kitlelerinin ittifakı tarafından ülkeden sökülecek. Düşüşleri kaçınılmazdır. 8-9 Ocak 2019’da iki günlük süren bu grev, yalnızca kil konağına yapılan darbedir. Kıyamet, Modi rejimi ve destekçileri için uzak değil.
