Antakya: Gezi isyanı bir yılını doldurdu. Coşkusu, öfkesi burada kendini Evvel Temmuz’un da etkisiyle daha da hissetiriyor bizlere. Gezi isyanının dalga dalga yükseldiği alanlardan Antakya. Sokakların her yerinde gezinin izini görüyoruz. Ali, Ahmet ve Abdullah’ın isimleri, resimleri her yerde.
Partizan okurları olarak bugün Ahmet’in Evindeyiz!
Ahmet’in büyüdüğü, koşup top oynadığı mahalleye geldik. Sokağa “Demokrasi Şehidimiz Ahmet Atakan Sokağı” adı verilmiş. Kapıya geldiğimizde, Ahmet’in kardeşi kapıyı açıyor, arkasından sıcak, samimi gülümsemesiyle Emsal Ana. Evin her yeri Ahmet, oturuyoruz ve Armutlu’da yaşadıkları, davaların seyri, gençliğin şehitleri sahiplenmesi, Cumhurbaşkanlığı seçimleri ve Roboski ziyareti gibi bir dizi konuda uzun sohbet etme imkânı bulduk.
Ananın söyleyecek çok şeyi vardı, gazetelerde, televizyonlarda, eylemlerde hep konuştuğunu “ her yerde konuşuyorum, anlatıyorum ama sonra bakıyorum ki iki üç cümlesini yazmışlar” diye sitemini ifade etti.
Benim Çocuklarım Devrimci!
Gurur duyuyorum çocuklarımla, sizinle, bütün devrimcilerle bak oğlum ne demiş diyerek Ahmet’in yazıp önünde fotoğraf çektirdiği hepimizin bildiği o sözü söylüyor:
“ Ne oldu lan…
Büyük Adam olamadıysak
Hayallerimizi Satmadık Ya!”
Çok yakından tanıma fırsatı bulamadığımız Ahmet’in, nasıl bir irade ve kişiliğe sahip olduğunu bu sözü ve barikatlarda en önde olma pratiğiyle nettir. Emsal Ana diyor ki Ahmet Abdullah Cömert’in ölüm haberini aldığında evden Armutlu’ya ayakkabısız koşarak gitti, dur dedim dinlemedi sanki delirmiş gibiydi…
Televizyonda bir alt yazı haberi geçiyor Ananın dikkatini çekiyor Roboski ile ilgili bir haber! Bir gün önce geldiği Roboski ziyaretini soruyoruz, acıları çok büyük, bir aileden 28 kişi, küçücük çocuklar, orası burası gibi değil sanki tarih öncesinden kalmış gibi hani siyah beyaz bir köyü anlatan belgeseller vardır ya, televizyonda izlersin bana onu hatırlattı diyor. Roboski’ de köyün girişinde bizi zafer işaretleriyle, sloganla 5, 6, 7 yaşlarında küçücük çocuklar karşıladı. Anneleri yollamış, gidin Gezi Şehitlerinin anneleri gelecek karşılayın demiş. Elli Altmış tane çocuk zafer işareti yapıyor, en çok etkilendiğim olaydı Roboski’deki. “Empati yaptım” diyor, Ana acaba bizim oralarda da böyle mi yaparlar yoksa çocukları eve mi kapatırlar yoksa.
Çocukların Kürtçe konuşması çok hoşuma gitti diyor ve anadil ile ilgili bir anısını paylaşıyor “ ilkokula gidiyordum, sınıfta Arapça konuştum öğretmen bana bir tokat attı ki, o tokadı asla unutmam” diyerek haklı meşru mücadele üzerine sohbetimizi sürdürüyoruz.
Davalar ile ilgili hiçbir gelişmenin yaşanmadığını ve sürekli bir şekilde zorluk çıkarıldığından bahsetti. Ayrıca bu zaman zarfında gençlerin özellikle hapishanelerdeki tutsakların mektuplarıyla, telefonlarıyla hiç yalnız bırakmadıklarını söyledi.
Tutsak Partizanlardan Hediye!
Gebze Kadın Hapishanesindeki tutsak Partizanların göndermiş olduğu hediyeyi aileye verdiğimizde gözleri dolarak okudu yazılanları ve bizi daha bu mektup ve hediyelerin onlarcasının olduğu Ahmet Atakan’ın odasına götürdü Ana tek tek nerelerden geldiğini anlattı. Odanın başköşesinde Roboski’li ailelerin verdiği “ROBOSKİ” kitabı ve tutsaklardan gelen mektuplar var.
Gözleri buğulu dayanışama vurgusuyla ziyareti bitiriyoruz ama anne son söz olarak şunları söylüyor “ Gezi şehit Aileleri arasındaki bağı güçlendirmek istiyoruz, biz birlikte güçlüyüz, acılarımız ortak, katiller aynı biz o yüzden Roboski’ye, Diyarbakır’ a gittik.”
Her zaman gelin diyerek uğurluyor bizleri.
