Hasretin on yıllara da varsa
Mevsim mevsim, yıl yıl yansan
O daracık hücrende
Havasını yasaklasalar sana gökyüzünün
Taşını, toprağını, yeşilini
Denizini, ovasını yasaklasalar gökyüzünün
Ey tutsak!
Sana sadece demir parmaklıklar
Soğuk duvarlar
Jiletli teller kalsa
Sen,
Sevdan için
Halkın için kıyasıya bir kavgaya tutuşmalısın
Boyun eğmeden
Aman dilemeden
Başın dik, alnın ak
Betonda sevda olup
Çiçeklerini vermelisin insanlığa…
(Tekirdağ 1 Nolu F Tipinden bir Tutak Partizan)
I
Yoldaşlarım
Ben, hayatı yaratanlardan
Daha büyük bir güç tanımam
Mermiden
Toptan
Her türlü kimyasal silahtan
Daha etkili
Bir silahtır bu!
II
Yoldaşlarım
Gelecek biziz
Ellerimizde
Yere sağlam basan ayaklarımızda
Dilimizde, yüreğimizde
Bilincimizdedir gelecek!
(Tekirdağ 1 Nolu F Tipinden bir Tutak Partizan)
Bir yıldız kaydığında
Koyar çaresizlik insana
Bağlar eli kolu
Ayakları yürümez hale gelir
Getirir de bilmez içteki yangını
Fırtınayı
Koşuyu, hareketi
Dikilir bir zulüm gibi
İnsanın karşısına
En ağır işkenceyi
En ağır iç ağrısını yaşatır
Elbet bu böyle gitmez
Bir gün defteri dürülür
Yıkılır
Kumdan yapılma heybeti
Dökülür ayaklar altına
Ey çaresizlik!
İşte o zaman basmaktan kaçınmayacağız
O yürüyemez hale gelen ayaklarla
Yıkılmaz görülen
Heybetine…
(Tekirdağ 1 Nolu F Tipinden bir Tutak Partizan)
Sen
Ve sen
Prangalanmış zincirin
Halkaları arasında
Umudu parlak gelecek
Ve sen
Demir ve betona direnen
Kutsal ve karşılıksız sevda
Ve sen
Bilmelisin ki
Yarının ezeli kurtuluşu
İnancının büyüklüğündedir…
(Tekirdağ 1 Nolu F Tipinden bir Tutak Partizan)
