Kartal: İşçi Köylü gazetesi Kartal irtibat büro çalışanımız Suzan Zengin, 29 Ağustos 2009’da devletin o bildik tanıdık baskınlarıyla gözaltına alınmış ve tutuklanmıştır. Zengin, tutsak kaldığı süre boyunca ciddi hastalıklara maruz kalmış, tedavi hakkı engellendiği için de hastalığı ilerlemiştir.
Yapılan bütün çağrılar ve kampanyalar, itirazlar neticesinde 2 yıllık tutsaklığının ardından serbest bırakılmıştır. Ancak yine iktidar zihniyeti artık rahatsızlığı en ileri seviyeye ulaştığında, en son aşamasına geldiğinde serbest bırakmış ve sonuç olarak da ameliyat sırasında 12 Ekim 2011’de yaşamını kaybetmiştir.
“Suzan, ilkelerinden asla vazgeçmezdi”
Suzan Zengin’in ailesine gerçekleştirdiğimiz ziyaret tam da onun gibi sıcak, samimi, tebessüm dolu bir ziyaret oldu. Suzan Zengin’i yol arkadaşı olan yaşamı birlikte mücadeleyle ördükleri eşi Bekir Abiye sorduk.
“Suzan çok sertti, herkes önce ona bir duvar gibi çarpardı, ilkelerinden asla vazgeçmezdi. Onun duvarına çarptıktan sonrası artık şahane, başka bir Suzan ile karşılaşırsınız. Kendini ve ilkelerini önce herkese kabul ettirir. Yola öyle yürür. Evin her köşesinde Suzan’ın izleri ilk günkü gibi duruyor. Sigarasının evin her köşesinde yanıkları var.”
“Evdeki yaşamdan, politik mücadeleye nasıl bir Suzan derseniz” diyerek ekledi Bekir Abi biz sormadan “O öyle kendi doğruları çerçevesinde düzenli, pratik bir insandı. Onun için esas olan zamandı, zamanını nasıl geçireceği onun için çok önemliydi. Hiçbir şeyi hastalık düzeyinde ele almazdı, evdeki ve politik mücadelesini birbirinden asla ayırmaz, ilkelerinden vazgeçmezdi” dedi.
“Umut dolu gülüşler…”
Kendisi bir gazeteci ve çevirmen olan Suzan Zengin’in çok fotoğrafı yok, kendisi başkalarını çekmekten, haber takibi yapmaktan kendisine sıra gelmemişti ya da o yönlü bakmamıştı meseleye.
Bekir Abi elinde bulunan bütün fotoğrafları bir albüme dönüştürmüştü ve bizler de toplu görme fırsatı bulduk, siyah beyaz çocukluk fotoğraflarına, yurtdışında yaşadığı zamandan, tutsak olduğu hapishanede yoldaşlarıyla birlikte çekildikleri fotoğraflara kadar her dönemde gördük Suzan Zengin’i. Hapishanede yoldaşlarıyla birlikte çekilmişti birçoğu ortak olan yan ise hepsinin yüzünde umut dolu gülüşler vardı.
Sohbet o kadar sıcak ve samimiydi ki noktalamak zor oldu, ailemizi yapılacak olan etkinliğe davet ederek ayrıldık.
