Depremden önce sarımsak, yeşil soğan, biber, fıstık bahçelerine giden kadınlar 150 liraya yevmiyeci olarak çalışıyorlarmış. Erkekler 250 lira alıyormuş. Tamamı mevsimlik ve sigortasız. Yemek verilmiyor. Sabahın köründe kalkıp sabah ve öğlen yemeklerini hazırlayarak yanlarında götürüyorlarmış. Kadınlar daha çok hastanelerde, hizmet sektöründe, tarım işlerinde, tekstil fabrikalarında, temizlik işlerinde, tarhana ve biber fabrikalarında, mağazalarda çalışıyormuş.
Pazarcık’ta un, çuval ve geri dönüşüm fabrikaları var. Bunlardan yalnızca çuval fabrikasında kadınlar çalışıyor. Depremin ikinci haftasında çuval ve un fabrikalarının patronları işçileri çağırarak fabrikayı temizletmiş. Un fabrikası çalışamayacak durumdayken çuval fabrikası üretime başlamış. Depremzede olduğu için işe başlamak istemeyenlerin ise işten çıkışını yapmışlar. Geri dönüşüm fabrikası ise yakın zamanda açılacağını duyurmuş.
Fabrikaların geneli yıkılmış, üretim alanları kapanmış. Ağırlıklı olarak konfeksiyon fabrikaları bulunan Maraş’ta iplik ve kumaş üretimi yapılıyor. Bu fabrikaların açılacağına dair bilgi yok. Fabrikalarda çalışanların % 40’ı deprem sonrası şehri terk etmiş. Fabrikalar açılmadığı takdirde dönmeyecek bir kitleden bahsediyorlar.
Burada üçüncü ve dördüncü gün yemek dağıtım noktaları oluşturulmuş. Silopi Belediyesi aşevi kurmuş. Cemevleri yemek dağıtmış. Çadırkentin orada birkaç yemek dağıtımı yapan yer de var.
Halk bir tek Silopi Belediyesi’nin yemeklerini beğeniyor. Diğer yemekler iyi yapılmadığı için mide rahatsızlıkları yaşamaya başlamışlar. Silopi Belediyesi Narlı’da da yemek yapıyormuş. Ancak bayram sonrası gideceklermiş. Bu nedenle yemek konusunda da sorunlar yaşanacak. Genel olarak yemek yapma imkanı oluşmuş olsa da bu yük kadınların üzerine şu anki olanaksızlıklarla daha fazla bindiği için daha da zor olacak her şey diyorlar.
Pazarcık belediye başkanı halen daha bu bölgeye uğramamış. İnsanlar ilk günlerden beri kendileri ulaşmaya çalışıyorlarmış. Depremin ilk günü kar ve çamurda buldukları malzemelerle 50 kişilik çadır yapabilmişler. Herkes buraya yığılmış ve neredeyse ayakta uyumaya çalışmışlar.
Eşyalarını evlerinden çıkarmak isteyen insanlardan 1000 TL işçilik ücreti isteniyormuş. Maddi durumu daha iyi olan insanlar kadınlara evleri temizleterek eşyaları kolilemeleri karşılığında 500 TL teklif ediyormuş. Gidenler olmuş ancak 20 Şubat’taki depremden sonra korkuları artmış ve kimse gitmiyormuş bu işlere.
