Bulunduğumuz Defne’de çocuklar için oyun çadırı kurarak bir oyun alanı oluşturduk. Oluşturduk derken bizden çok çocuklar ve mahalleli oluşturdu oyun alanını.
Depremin 27. gününde depremden en çok etkilenen çocuklar için bir şey yapmak biraz geç olabilir ama biz daha öncesinde de çocuklar ile etkinlikler, oyunlar oynuyorduk. Oyun çadırı ve oyun parkı fikri de aramıza sonradan katılan eğitimci arkadaşımızın fikriydi, bu fikirle o alan inşaa edildi.
Tam olarakta bitmiş değil oyun alanı; oyun çadırı, kardeşlik oyun alanı, oturma çemberi, çocuk meclisi alanı ve parkta başka oyunların oynandığı alanlar. Oyun alanının inşası tam olarak bitmiş değil, her gün yeni fikirler ile oyun alanı genişletiliyor. Oyun alanının her yerinde çocukların emeği var, çoğunu onlar inşaa etti. Çocuklarla beraber burada sistemin yarattığı bencil, bireysel, benmerkezci anlayışı yerine kolektif bir anlayış ile hareket edilmesi yönde bir uğraş veriliyor.
Oynanacak oyunlar ve gün planlaması çocuk meclisinde çocuklar tarafından belirleniyor. Başta iki arkadaş tarafından yapılması planlanan her şey çocuklar ve halkımızın katılımıyla imece usulü bir hal aldı. Her yaştan çocuğun geldiği ve depremin, katliamın yarattığı korkuyu attığı bir alan haline geldi. Ailelerin yanından ayrılmayan çocuklar oyun alanına geldikten sonra yavaş yavaş ortama ayak uydurmaya, oyunlara dahil olmaya başlıyorlar.
Başta nasıl yaparız kaç kişi bu işin üstesinden gelir diye düşünürken şimdi mahallede bulunan gençlerin, yine mahalle de bulunan sosyolog bir çiftin de bize katılması ile beraber oyun alanı biz olmadanda kendi varlığını sürdürebilecek hale geldi. Deprem bir doğa olayı ama bugün yaşanan bir doğa olayı değil kapitalizmin gerçeği. Binlerce insan yaşamını yitirdi, milyonlarca insan da da büyük acılar ve travmalar bıraktı en çokta çocuklar da oluştu bu travma.
Belli bir yaşın altında olan çocukların bir kaç saniye ile hayatları değişti. Bu değişimin yarattığı travma hâlinden kurtulmanın yolları ararken bu oyun alanı ortaya çıktı ve gerçekten çocuklar orada bir çok şeyin varlığını unutarak, çocukluklarını yaşıyorlar. Çocuklardan çocukluklarını alanlar bilsin ki o çocuklar o kocaman yürekleri ile yaralarını saracak bu kötü günleri de atılacaklar.
Bu oyun alanı da bunun bir parçası oldu ve olmaya da devam edecek.
