Geçtiğimiz hafta Zonguldak’ta bir maden kazası daha gerçekleşti. Dokuz işçi göçük altında kaldıktan 14 saat sonra kurtarılabildi, kazada büyük bir şans eseri hayatını kaybeden olmadı. “Büyük bir şans eseri” diyoruz çünkü daha erken kurtarılabilirlerdi. Ancak çalıştıkları maden devlete göre “çalışmıyordu”. “Güvenlik” gerekçesiyle madenin çalışması durdurulmuştu. Bu sebeple kaza gerçekleşir gerçekleşmez kurtarma ekiplerine haber verilmedi. Basına yansıdığı kadarıyla maden mühendisi kazayı saklamıştı. Şirketin çıkarlarını ve muhtemel birkaç bin lira maaşını 9 insanın hayatına tercih etmişti. Maden işçilerinin yakınlarından birinin polisi araması sonucu olay açığa çıktı. Böylece işçilerin kurtarılmaları da mümkün oldu.
Olayın ardından basına konuşan işçilerin sözleri Soma’da sedyeyi kirletmekten çekindiği için çizmesini çıkarmayı teklif eden işçinin hareketi kadar çarpıcıydı. Çalıştıkları madenin “kaçak olduğunu bilmediklerini” söylüyorlar, madenin kapanmasından, işsiz kalmaktan ve borçlarını ödeyememekten korkuyorlardı. Araç-gereçlerini kendilerinin satın aldığından, şirketin herhangi bir güvenlik önlemi almadığından bahsediyorlardı.
Terazinin bir kefesine hayatlarını öbürüne işsizlik belasını, ailelerinin yaşamsal ihtiyaçlarını, çocuklarının okul masraflarını koyuyorlar ve elbette onlar aptal değil, ikincisini gayet bilinçli bir şekilde seçiyorlardı.
Bir işçinin kuvvetli bir ölüm ihtimali ile işsizlik arasında tercih yapmak zorunda kalıyor olması ve burada “ölüm ihtimalini” seçmesi, “yoğun gündem” içerisinde kendine pek az yer bulabildi. Burjuva-feodal basının ilk sayfalarında yer aldı almasına, elbette en fazla 10x10cm alanlarla. Ana haberlere de konu oldu fakat 2 dakikayı geçmeyen sürelerle. Zira burjuva-feodal basın meşguldü; “çok önemli tartışmalar” cereyan ediyordu.
Basın açısından durumu anlamak zor değil. Fakat “bu ve benzeri konular, alanlarımızda yürüttüğümüz tartışmalarda bizlerin ne kadar gündemine geliyor?” sorusu çok daha önemli bir yerde duruyor.
(Bir okur)
