Ben Nalini Nayak ve Kerala’dan geliyorum. Kayıtdışı sektörlerde çalışan kadın işçilerin sendikal kuruluşu olan Serbest Çalışan Kadınlar Örgütü (SEWA) ile çalışıyorum. Bu ulusal ve aynı zamanda merkezi, bağımsız bir sendikadır. Politikamız kadın hakları ve kadının toplumdaki yeriyle ilgilidir. Hindistan’da kayıt dışı çalışma konusunda çok sayıda sektör var. Her birinin SEWA içinde kendi ticaret komitesine ve bu ticaret komiteleri içinde, özellikle bu ticaretle ilgili konuları ele aldıkları görülüyor. Ama sonra, sendika olarak, tüm sendikalar için ortak bir gündemimiz var.
SEWA, sadece kayıt dışı çalışanlardan oluşan ilk sendikadır. Bu, aidat toplamanın kayıt dışı sektörde resmi sektörden çok daha zor olması nedeniyle, çok daha zor bir birlik olduğu anlamına geliyor. Ancak SEWA’nın örgütlenmesi işçilerin kendi örgütlerini kurması şeklinde oldu.
Örneğin, işçilerin kolektif çalışması, kendi kooperatiflerini yaratması, kendi üretim birimlerini oluşturması, kendi işçi-üretici birimlerini yaratması için kooperatifleşmesi gerekmektedir. Üyelerin yıllar boyunca oluşturdukları bu kuruluşlar çok çeşitlidir. Tabii ki yetmişlerde başlayan, SEWA bankası da buna dahildir, çünkü o zamanlarda kadınların krediye erişim imkânı bulunmamaktaydı. Bu aynı zamanda bir kooperatiftir. SEWA, işçilerin çalışmalarını sürdürmek için bu kurumları biraraya getirir, aynı zamanda sendikayı da sürdürür.
SEWA kendi örgütlenmesi içinde yer alan ev işçileri kolektifleri aracılığıyla işçileri eğitti ve işcilerin ücret standartlarını yükseltti. Bu nedenle, çeşitli sorunlar ortaya çıktığında, sendika ofisi, işveren ile ilgilenir, sorunlar müzakere edilir ve çözülürdü.
Çünkü bunlar bir kolektifti ve bu kolektif işverenlerle iyi ilişkiler sürdürdüğü için işçiler, tam zamanlı bir iş günü, her hafta ücretli bir tatil günü ve refah fonu olarak adlandırdığımız fazladan fayda haklarını alabiliyorlardı. Bu faydaya, işveren de katkıda bulunur. Dolayısıyla, yalnızca kolektifleştirme ve örgütleme yoluyla, işçiler devlet tarafından düzenlenen asgari ücretten daha üst seviyede ücret alabilmektedirler.
Cameron Thibos (OD): İlk bakışta güçlü bir şekilde örgütlenmiş kayıt dışı bir sektörü duymak oksimoron gibi gelebilir. Bu ne tür bir emek bağlamı içeriyor, kiminle pazarlık yapıyorsunuz?
Nalini: Bireysel işveren! İşverenin bir işçiye ihtiyacı var. Bu işte değişik yaşlardan talepler var, çünkü aileler daha küçük hale geliyor. Hindistan, yaşlı ebeveynlerin torunlarına baktığı ortak bir aileye sahipti. Artık bu pek gerçekçi değil ve yaşlı insanlara bakan çocuklar da bulunmamaktadır.
SEWA örgütlenmeye sadece temizlik ve yemek işleri için başlamadı. İşçilerimizi yaşlılara, hastalara ve çocuklara teslim etmeye yardımcı olmak için eğitime başladık – uzmanlaştık, işçilerimizi eğittik. Ev, içinde çalışılan yerli bir mekândır, bu nedenle bu işçiler, ev işçileridir, ancak becerileri farklıdır ve farklı bir hizmet sunarlar. Sadece temizlik ve yemek yapmaya başladığımızda bile ücret çıtasını yükselttik.
Cameron: Dolayısıyla ticaret, gerçek bir sözleşme ve emek hakları karşılığında, belli ve gelişmiş bir bakım standardını mı karşılıyor?
Nalini: Evet, böyle çalışıyor. Ancak, Hindistan’daki diğer bir şey, kast sisteminden dolayı çok fazla ayırımcılığın olmasıdır. Başlangıçta ev çok düşük olmayan bir kastdan bir işçi istedi. Ofisimize gelip ‘bize bu dinden bir işçi bulur musunuz, yoksa bu kasttan mı?’ derlerdi. ‘Hayır, burada bu zeminde çalışmıyoruz’ diyorduk. Çünkü hepimiz insanız. “
İnsanlar gittiler, ama hepsi geri geldi, çünkü burası değerli bir hizmet alacaklarını bildikleri tek yerdi. Şimdi, bu sorulara cevap vermiyoruz ve işçiler, örgütsüzlere yapılanlar gibi işyerinde ayrımcılığa maruz kalmıyorlar. Dolayısıyla sadece kolektifleştirme yoluyla bu başarıyı sağladık.
Bununla birlikte, bazı şehirlerde kolektifleştirmenin gerçekleşmediğini fark ettik. İşçiler ücretleri müzakere edebiliyor ve evde bir tam gün kalmayı istemeyebiliyorlar. Görüyorsun, farklı türde meseleler var. Yaklaşık 30 yıl önce hizmete başladık ve o zamandan beri büyüyoruz. Fakat işçilerin örgütlenmeye başlamaları yeni şehirlerde kolayca olmuyor. Yani bu iş şehre ve alana bağlıdır.
Cameron: Hindistan bağlamında belirli türden bir özgürlüğün kısıtlanması için kastın, cinsiyetin, ırkın ve konumun kesişmesi ile bu durumu özetleyebilir miyiz?
Nalini: Kast derin köklü bir toplumsal yapıdır. Ve maalesef aynı zamanda ten rengi üzerinde de duruyor. Her zaman öyle olmamakla birlikte, bu iki konu birlikte de karşımıza çıkabiliyor. Çünkü Güney Hindistan’da herkes daha koyu derili olduğu için, tabii ki alt kastlar da koyu tenlidir. Ancak, genellikle bazı insanların belirli türde işler yaptığını ve toplumda bir işbölümü olduğunu fark edersiniz. Kast sistemi daha sonra bunu dini gerekçelerle haklı göstermeye çalışan toplumsal bir yapıdır.
Her zaman böyle değil. Örneğin, Kuzeydoğu kesiminde yüksek eğitim alan kabile toplulukları var, ancak burası dağlık bölgeler yüzünden işin çok daha az olduğu yerlerdir. Burada yaşayanlar ülkenin diğer eyaletlerine taşındıklarında onlara korkunç davranılıyor. Onların cildi de cilt ama çok kötü muamele görüyorlar.
Dolayısıyla çok sayıda sorun var. Hindistan’ın çok ırkçı bir ülke olduğunu söyleyebilirim. Diğer birçok ülkeden daha kötü olduğunu söyleyebilirim, çünkü çok sosyal kökü bulunmakta ve hatta kabul görmüş durumdadır. Bir kişinin anlamak zorunda olduğu şey budur.
Cameron: Hindistan’da ekonominin önemli bir bölümünü oluşturduğunu bildiğim serbest çalışanlar ve diğer kayıt dışı çalışanlarla çalışıyorsunuz. Neden Hindistan’ın üretiminin çok büyük kısmı resmi emek sektörünün dışında kalmaktadır ve bunun sonuçlarından bazılarını bize açıklayabilir misiniz?
Nalini: Biz, Batı gibi bir endüstri toplumuna geçemeyen bir toplumuz. Çalışanlarımızın % 80 veya % 90’ı daima kayıt dışı sektörde olmuştur. El sanatları, pamuk endüstrisi ve bir sürü ticari ürünü ev eksenli bir üretim anlayışı ile üretime devam ediyoruz.
Tabii ki işçiler örgütlenmeye başladı ve tüm esnaflar tanınmaya başlandı ve esnaflar kalkınma fırsatı buldu, ancak ev eksenli üretime devam ettiler. Devletin bağımsızlığından sonra bu odaları geliştirmek ve esnaflara yardımcı olmak için – kendi becerilerini ve esnaflarını geliştirmek için – bu endüstri sürecine hiç girmemeye çabalandı. Veya endüstri olsaydı, kırsal Hindistan’da yaşayan geniş kitleleri kendine katamazdı, bu yüzden başka yerlere gitmeleri gerekiyordu. Bu türden ev-eksenli çalışmalar onurlu bir çalışma ve esnaf kurulları standartları yükseltmeye, ücretleri yükseltmeye, tesis imkânı sağlamaya çalışıyordu; bunun birçoğu 90’lı yıllara kadar gerçekleşti.
’94 süreci, bütün bunları yok eden küreselleşme süreci oldu, o zaman Hindistan herkesin girmesi için açık bir zemin haline geldi, dünyanın farklı yerlerinden ürünler girmeye başladı ve mekanizasyonda ve modernizasyon da büyük bir süreç oldu. Ülkenin resmi olarak işçileri korumak için sahip olduğu koruyucu engeller ve bu esnafların hakları çöktü. Zaten 1970’lerde, SEWA’nın esnaf, çalışanlar ve farklı ticari işlerle uğraşanlar arasında, devletle pazarlık yapma olanağı vardı.
Mesela dokumacılar. Bu büyük bir endüstri ve ev tabanlı bir endüstriydi. Kooperatifler vardı, bu yüzden evde kaldılar, ancak ürünler kooperatiflere gitti. Böylece, açık bariyerler, açık sınırlar ve endüstri gelene dek farklı bir çalışma şekli vardı. Böylece, 1994 GATS anlaşması, bu ülkedeki her şeyi değiştirdi- dünya genelinde olduğu gibi – ve şimdi bu sermaye genişlemesini ve ülkedeki artan eşitsizlikleri görüyoruz.. Daha fazla paranız olabileceğini biliyorsunuz, ancak eşitsizlikler çok daha fazla.
Cameron: Dolayısıyla son 25 yılda Hintli nüfusun büyük kesimlerinin yaşam standartları ve çalışma standartları tahmininize göre daha kötüye gitti değil mi?
Nalini: Kırsal kesimdeki durumlar muhtemelen yıllar önce olduğu gibi umutsuz değil. Yollar, aydınlatma, elektrik, okullar – hepsi kırsal alanlara ulaştı, bu nedenle bu bakımdan yaşam standartları muhtemelen iyileşti. Ama bundan sonra ne oldu? Okula gideceksin, tarıma geri dönemeyeceksin, nereye gidiyorsun? Senin için artık bir iş yok. Dolayısıyla, bugünkü problem ve gerçekleşen çelişki budur.
Cameron: Son bir soru: Sekizinci sürdürülebilir kalkınma hedefi, özellikle de SDG 8.7 ile ilgili olarak sizinle de çalıştıklarını biliyorum. Bunu verimli bir süreç olarak görüyor musunuz? SEWA perspektifinden ve sizin temsil ettiğiniz birçok sektörü baz alarak bunu iyi bir iş olarak görüyor musunuz?
Nalini: SDG’ler, uluslararası örgütlerin kendilerine verdikleri ve muhtemelen çok az şey yapmakta oldukları türden hedeflerdir. Fakat ilgilendiğim toplumsal cinsiyet ile alakalı SDG 5 ve 8.7 arasındaki bu ilişki, -çünkü iyi işler üzerinde bütünsel bir feminist bakış açısı vardır- hepsi bir şekilde eve tekrar dönüyor. İyi bir işe başlamak için burada, kadınların görünmeyen emeğinin tanınması gerekmektedir.
Kadınların görünmeyen bakım ve besleme işlerinin tanınması gerekiyor ve ekonomi bugün bakım ve yetiştirmeyi tanımıyor. Bu aynı zamanda evde çalışan, hakları için savaşan ve onları alabilmek için örgütlenmiş bir işçidir. Ancak daha geniş anlamıyla, bakım ve yetiştirme, toplumumuzu sürdürebilmek için toplumumuzun bir parçasıdır. Bu ödenmemiş emeğin sahibi, evdeki işbölümünde genellikle kadın olmaktadır.
Aynı zamanda doğaya da özen gösteririz ve hiçbir ekonomi doğayı göz ardı etmemelidir; bunu da ayrım gözetmeksizin kullanmaktayız.
Doğa beslemek için aynı zamanda hiçbir ekonomistin düşünmek istemediği feminist bir konumdadır. Yeşil ekonomi hakkında konuşuyorlar, ancak bu, yeşilden daha fazla para kazanmanın bir yoludur. Ticaret ve Kölelik ağları, bu tartışmayı daha geniş bir alanda açmalı ve bu konseptlerin alternatifleri hakkında nasıl düşünebileceğimizi görmek için feminist ekonomi tartışmalarına daha fazla bağlanmalıyız. Zaten bunun alternatifinin hangisi olduğunu bulmak için gerekli olan yasal çerçeveyi de düşünüyor olmalıyız.
Cameron: Alternatif paradigmalardan bahseden konferans sırasında meslektaşım Neil Howard yetiştirilmiş temel gelir olarak niteledi ve bunu ‘üzücü’ olarak nitelendirdiniz. Bu sizin kullandığınız bir kelimeydi ve bu çok güçlü kelime. Neden?
Nalini: Ben Hint bağlamında dedim. Hindistan’da sözde evrensel bir temel gelir üzerinde çalışan bir ağ var, ancak evrensel sözcüğünü attılar ve buna temel gelir diyorlar.
Şimdi, yoksulluk sınırı grubu diye adlandırdığımız hesaplamalarımız var. Bu büyük bir gruptur, ancak grup içinde bile farklılıklar vardır. Eğer konuşacağımız tek şey çok az bir temel gelir ise, bu hesaplamalara göre, hükümetin bugün diğer refah programlarına koyduğu tüm paranın düşmesi gerekecek ve bu temel gelirli insanların yalnızca % 40’ından azına verebilecek durumdaki BPL grubundakiler. Hükümetin sahip olduğu para da bu.
Alternatif, vergi mükellefinin vergilerini yükseltmektir. Fakat Hindistan’da kimse gelir vergisi ödemek istemiyor. Yani, temel geliri gerçekten istiyorsanız, para kazananlar paylaşmaya istekli olmalıdır. Fakat Hindistan’da, para kazananlar hiç kimseyle paralarını paylaşmak istemiyor, bu nedenle gelir vergisinin artırılmasına asla izin vermiyorlar. Bu, büyük para kazananlar için özellikle doğrudur, çünkü hükümeti finanse edenler onlar. Eyaletin para kazancına vergi yükleyemediği bir bağlamda iseniz, o zaman devlet para kazanmak için nereye gidecek? Şimdi insanlar aldığı her şeyi kesmezse, temel bir gelir nasıl elde edecektir? Bu yüzden söylediğim şey sadece Hindistan değil. Hindistan’da bu konuda konuşmayın çünkü devlet zaten refaha çok az para veriyor ve hepsi de gidecek.
Cameron: Dolayısıyla, tahmininize göre temel geliri artırmak, halihazırda var olan refah sistemlerini zayıflatacak mı?
Nalini: Görüyorsun, eyalet, asgari ücretini ödeyen bir işverene hiçbir şey söylemiyorsa, işçinin temel bir gelir elde etmesi durumunda, büyük işverene sübvanse veriyorsun demektir. Durum bu ve biz hayır diyoruz. Ülkenin ilk asgari ücreti kurmasına izin verdiğini ve her işverenin asgari ücreti ödediğini görürsünüz, ancak bu yapılmadığı takdirde, temel geliri söylemenin anlamı nedir?
Tüm bu işçiler çalışıyor – çalışıyorlar! – Evde oturmuyorlar. Hepsi işçi ve temel asgari ücreti almıyorlar. Biliyorsunuz, Hindistan çay plantasyonları, bir endüstri olarak adlandırılan ilk endüstridir. Bu bir plantasyon ama bağımsızlıktan sonra bir endüstri denilen ilk endüstri. Ve asgari ücret sistemi kuruldu. Bu ülkenin bazı eyaletlerinde, güney hariç hiçbir zaman ödenmemiş. Kuzey eyaletlerin hiçbirinde çay plantasyon çalışanları hiç asgari ücretlerini almazlar. Onlara temel gelir mi vermek istiyorsunuz? Ancak çay bitki plantasyonunda bir patlama yaşandığında, çay endüstrisi hızla patladığında onlara ödeme yapılıyor. Mantık bu işte.
Kaynak: İsyandan.org
